Życie - moje pudełko czekoladek

Nie jestem mistrzem w pisaniu recenzji i nawet nie zamierzam udawać, że poniższy post będzie czymś na kształt takiego tekstu. Postaram się tylko wyrazić luźna opinię na temat serii, która pochłonęła mój ostatni miesiąc wakacji i wycisnęła wiele łez. Seria "Szklany tron" , kochani, chwyciła mnie za serce tak, jak mało która. Na palcach jednej ręki mogę policzyć te, które naprawdę zmieniły coś w moim życiu, a powyższa właśnie trafiła na tę listę. Nie zmienia to jednak faktu, że na polskim rynku znajdziemy zaledwie pięć tomów, szósty pojawił się parę dni temu na angielskim rynku, a i tak nie rozwija głównego wątku, tylko skupia się na innym, pobocznym. Wszystko wskazuje na to, że po dramatycznym zakończeniu "Imperium burz" , które dosłownie odebrało mi oddech i wycisnęło łzy, na dalsze losy bohaterki będę musiała czekać około półtora roku. Wprost rozdziera mnie z frustracji! Ale po kolei. "Szklany tron" to seria opowiadająca o młodej Cealenie, z

Kochani! Jak wiecie (albo jeszcze nie), we wrześniu rozpoczęłam naukę w dużym liceum w moim mieście, które ma cudowny, nowy budynek, wspaniałe warunki i najważniejsze: profil humanistyczny. Poświęciłam miesiąc na rozterki dotyczące tego, co wybrać: przyszłościowe mat - geo , czy mocno ukierunkowany human , po którym nie ma zbyt wielu możliwości. Nieraz ten temat spędzał mi sen z powiek.  Ale, moi drodzy, po raz kolejny zwyciężyła pasja. Złożyłam dokumenty do klasy humanistycznej. I jestem bardzo szczęśliwa. Być może niewiele mogę jeszcze powiedzieć, ale z pewnością zaznaczę, że nie żałuję tego wyboru. Długo nad tym myślałam i doszłam do wniosku, że nie ma dla mnie sensu kierowanie się tym, co powinnam, a czego nie. Życie jest zbyt krótkie, by zgłębić wszystkie pasje, więc nie mogę ograniczać się jeszcze wtedy, kiedy los postawia mi okazję pod sam nos.  Co zabawne, za każdym razem, kiedy rozmawiam z kolegami po treningu, każdy próbuje kulturalnie zareagować na to, że wy