Wiersz... o miłości?

Niecały miesiąc temu postanowiłam spróbować swoich możliwości na nieco innej płaszczyźnie. Pamiętam, że spróbowałam tego już jako dziecko, choć przypominało to raczej bezmyślne wersy pełne chaotycznych myśli. Teraz jednak pisałam z pełną świadomością każdego użytego słowa i jest to coś, co nawet mi się podoba. Takie małe odstępstwo od zwyczajowego pisania.

Poetką nie będę. Tak czy inaczej chciałabym Wam pokazać jeden z kilku wierszy, które niedawno przepłynęły przez moją głowę i zmotywowały do tego, by przelać je na papier. To nie jest kierunek, w którym chciałabym iść, a bardziej próba i wybadanie innego wymiaru pisarstwa, niż zajmowałam się dotychczas. Zachęcam do wyrażania szczerych opinii :)

O miłości

Miłość nie wybiera,

Pochłania w całości,

Lata snów zabiera

I w sercach wciąż gości.

Dlaczego więc, kochany,

Po tylu latach szczęścia,

Odszedłeś, zapomniany,

Przez serca ciemne przejścia?

Pamiętasz, kiedy razem

Nad morzem, zakochani,

Z przepięknym krajobrazem

Biegliśmy, złem ścigani?

Ukradłeś dla mnie różę,

Choć tego nie pochwalam.

Na drugą nie zasłużę,

Na trzecią winę zwalam.

Wtedy coś się zmieniło.

Twe uśmiechy zniknęły

Szczęście z oczu nie biło,

A dni nasze minęły.

Wiedziałam to już dawno,

Choć wierzyć nie umiałam,

Że naszą przyszłość barwną,

Zburzyły ciężkie działa.

I nagle to się stało:

Odszedłeś – tak bez słowa,

Wylałam łez niemało.

Wciąż zbieram się od nowa.

Kiedyś Cię zobaczyłam,

Jak szedłeś po ulicy.

Oczom swym nie wierzyłam,

Boś wchodził do kaplicy.

Ty zawsze niewierzący;

Poszłam więc za Tobą,

A ty – jak ptak iskrzący

Jarzyłeś się... żałobą.

Płakałeś i krzyczałeś,

Wciąż przepraszałeś Boga.

Szeptałeś, wyklinałeś

Że kara Twa zbyt sroga.

Podeszłam trochę bliżej,

Przeszkadzać Ci nie śmiałam.

Schyliłam się ciut niżej

Za Ciebie się kajałam.

A Ty nie przestawałeś;

Ze łzami w pięknych oczach,

Błagałeś, namawiałeś

O dłuższe życie – Boga.

Mówiłeś z wielką siłą,

Że Twoja ukochana

Z historią Twą zawiłą,

Nie czuje się słuchana.

Upadłam na kolana.

Tyle lat? Jak śmiałeś?

Gdy ja byłam oddana.

Inną kobietę miałeś.

Byłam już niemal pewna,

Że złamię Ci, co Twoje.

I wtedy myśl Twa rzewna

Wyrzekła imię moje.

I wtedy zrozumiałam,

Że kochasz mnie – o Boże!

Ze szczęścia łez wylałam

Bez przeszkód całe morze.

Strach jednak mną kierował,

Nic się nie odezwałam.

Wyszłam; ból spowodował,

Że całą noc płakałam.

Następny dzień już nastał.

Wyszłam, by Cię szukać.

Lecz ulice tego miasta,

Nie chciały nas posłuchać.

I wtedy już wiedziałam.

Potrzebny mi psycholog.

Z tą myślą wnet spojrzałam

Na wiszący Twój... nekrolog.

Twe imię i nazwisko,

Ten krzyż namalowany -

Przeprosiły za wszystko.

Więc żegnaj, mój kochany...