Życie - moje pudełko czekoladek

Dzisiaj chciałabym się z Wami podzielić pewnym... olśnieniem, którego niedawno doznałam. Możliwe, że dla niektórych nie będzie to żadne odkrycie, bo na drodze życia są już daleko przede mną. Cieszę się, jeśli tacy ludzie istnieją, a jeszcze bardziej, jeśli to czytają :) Może przenieśmy się do 2014 roku, kiedy kończyłam szóstą klasę podstawówki. Zawsze szkoła była dla mnie ważna, więc przykładałam ogromną wagę do ocen i samej nauki, goniąc za najlepszymi wynikami nieraz z wywieszonym językiem. 

Witam! Dzisiaj króciutko :) W ostatnim czasie miałam wiele okazji, by przysłuchać się rozmowom pomiędzy dorosłymi - na różne tematy. I zdążyłam zauważyć pewien często powtarzający się błąd, a mianowicie: naprzemienne stosowanie słów "przynajmniej" oraz "bynajmniej" jako synonimy. Moi drodzy, to nie jest to samo! :) I żeby Wam to uświadomić, podam przykład:

Dobrze, czas wziąć się do pracy! Postaram się wrzucać posty dwa razy w tygodniu - za poślizgi z góry przepraszam!  Obiecałam wcześniej coś na temat intuicji, więc wrzucam teraz moje krótkie przemyślenia - zapraszam do lektury! :) Odnoszę czasem wrażenie, że gdybym tak zapytała parę osób na ulicy, czym jest dla nich intuicja, odpowiedzieliby pytaniem: "a co to takiego?" po czym wrócili do korespondencji na smartfonie albo ruszyli w drugą stronę, kompletnie mnie ignorując. 

Wybaczcie mi tygodniową nieobecność - nałożyło się na siebie parę spraw i bardzo nie chciałam, żeby odbiły się one tutaj. Na szczęście już wszystko w porządku i wracam do pisania. Dzisiaj chciałabym się z Wami podzielić pewną historią, która ostatnio przyszła mi do głowy, kiedy jechałam pociągiem. Wpadła zupełnie niespodziewanie i nie miałam pewności, czy przelać ją na "papier", ale ostatecznie to zrobiłam. Nie jest szczególnie ambitna ani przełomowa - zwyczajnie poczułam, że powinnam się nią podzielić. Odbieram ją jako radę dla mnie, by mieć otwarte serce na każdy znak, jaki dostajemy od losu... A jak Wy dobieracie tę historię? Zapraszam do czytania! :)