Życie - moje pudełko czekoladek

Jeszcze kiedy byłam w podstawówce (czyli jakieś parę lat temu) wyjazd za granicę był czymś niespotykanym. I nie chodziło tutaj o fakt, że polski krajobraz wydawał się nudny i monotonny - to zwyczajnie nie było tak popularne. Mnie niemalże co roku rodzice zabierali około dwóch tygodni przed zakończeniem roku szkolnego na wakacje i za każdym razem wyjeżdżaliśmy za granicę. Wtedy było to coś niesamowitego. Gdy wracałam, musiałam zdawać relację z tego, jak tam było i co ciekawego widziałam. 

Z okazji, że szkoła zbliża się nieubłaganie, postanowiłam zrobić krótki Tag, który być może pozwoli mi (i Wam) oswoić się z tą okropną wiadomością. Choć szczerze mówiąc, kiedyś naprawdę lubiłam szkołę i już od początku sierpnia tylko czekałam na to, kiedy wreszcie się zacznie.  Ale cóż... to było w podstawówce. Gimnazjum to kompletnie odmienna kwestia. Więc bez przedłużania... zaczynajmy!

Chciałam się z Wami podzielić paroma moimi przemyśleniami, które dotyczą dosyć stereotypowych sytuacji. Czy nie czujecie się czasem szufladkowani bez możliwości pokazania swojego prawdziwego "ja"? Pochopnie oceniani ze względu na poziom Waszej klasy? Nie wątpię, że tak. Nauczyciele, mimo wykształcenia i doświadczenia, potrafią być naprawdę powierzchowni. Zresztą jak my wszyscy. Jeśli jest osoba w Twoje klasie, której naprawdę bardzo nie lubisz, unikasz jej. Ona ma przyjaciela, który zawsze staje w jej obronie, choć nie zawsze przychylnie reaguje na jego zachowanie, a Ty się dziwisz - jak on może zadawać się z kimś takim? Od razu odrzucasz go jako potencjalnego kolegę, bo skoro zadaje się z kimś wrednym i boleśnie sarkastycznym, nie może być lepszy od niego, prawda?

Tak, ten post jest moim sposobem zachęty do wyrażenia własnego zdania oraz okazją do poznania mnie z innej strony. Może chcecie się podzielić, jak ważna jest dla Was muzyka? Czego słuchacie? Czym się kierujecie w doborze playlisty? A może sami coś komponujecie? Nigdy nie byłam uzdolniona muzycznie, więc ciężko powiedzieć, że jestem swego rodzaju specem w tej dziedzinie. Nie interesuję się nią tak, by znać niemalże każdego wykonawcę czy zespół. A jednak muzyka jest dla mnie bardzo ważna. Dlaczego? 

Od samego początku byłam wychowywana przez rodziców w taki sposób, by szanować to, co mam oraz dzielić się dobrem z innymi. Rodzice nazywają to "świadomością". Piętnaście lat szczerych rozmów, cierpliwych wyjaśnień oraz prób i pomyłek pod ich okiem pozwoliły mi przeskoczyć parę lat do przodu, a co za tym idzie - uniknąć wielu błędów. To właśnie rodzice uświadomili mi, jak ważna jest znajomość własnej wartości oraz zdolność do obrony własnego zdania. Dzięki nim jestem w stanie stanąć przez całym tłumem ludzi i obstawiać przy swoim, jeśli tylko czuję, że robię dobrze. Pomagam zejść innym ze złej drogi, nakierowując ich na właściwą.  To jest właśnie magia owej świadomości.

Muszę się pochwalić swoim piątkowym wieczorem, który spędziłam w Sopocie! Wiem, że to było całe dwa dni temu, ale miałam dosyć intensywny weekend i nie znalazłam czasu.  Znacie sieć restauracji "The Mexican"? Tam właśnie miałam okazję wstąpić wieczorem dwa dni temu. Generalnie knajpa była duża, choć wydawała się ciasna ze względu na dużą ilość stolików, krzeseł i pierdół, które nadawały jej rzeczywiście meksykański klimat.

Dzisiaj postanowiłam uchylić Wam rąbek mojego małego świata, który w rzeczywistości jest większy niż cała Ziemia. To coś, co pomaga mi odetchnąć, kiedy jestem zmęczona, lub poprawić sobie nastrój po parszywym dniu. Wiem, że na świecie jest wielu książkoholików, prawdopodobnie tak samo zakręconych jak ja, więc jeśli tylko ktoś taki znalazł się tutaj - ujawnij się! :)  Na początek przedstawiam Wam moją - dla niektórych skromną, dla innych nie - biblioteczkę, którą od lat funduje mi mama - i ogromnie jej za to dziękuję! :3 

(Uwaga. Niniejszy artykuł przedstawia moje głębokie przemyślenia. Mogą być długe i niekoniecznie odkrywcze. Mam nadzieję, że chociaż niektórzy dobrną do końca. Nie zawsze będzie to coś niesamowitego, ale czyż nie mogę się z Wami podzielić moimi myślami...? :) Rozmowa.  Każdy wie, co to jest, prawda? Odbywamy ją dziesiątki razy dziennie. Może trwać pół minuty lub ponad godzinę. Może być przeprowadzana z rodziną, przyjacielem albo kimś kompletnie obcym. To coś naturalnego, czego nie musiano wpajać nam od urodzenia. Jeśli ktoś mówi nam "cześć", odpowiadamy "cześć". Jeżeli ktoś pyta "którego dzisiaj mamy?", mówimy "ósmego sierpnia". To takie oczywiste, prawda?

Otrzymałam nominację do LBA od Ms. Veronica ( jej blog ) i bardzo jej za to dziękuję! Pierwszy raz biorę udział w czymś takim, więc mam nadzieję, że wszelkie błędy zostaną mi wybaczone :) Nominacja: Wymień 2 - 5 książek, które w jakiś sposób zmieniły Twoje życie :) A więc tak:

Tak, tak, wiem, spóźniłam się trochę, bo premiera filmu była 29 lipca. Ale czy to ważne? :)  Miałam okazję obejrzeć ten film wczoraj wieczorem, po lekcji tańca i zastanawiam się, czy jest o czym mówić. Czy istnieje ktoś, komu ten film się nie podobał? Trochę się obawiałam, że kolejna część nie będ zie już taka jak dawniej, że okaże się naciągana i sztuczna. A jednak nic takiego nie miało miejsca! Film był cudowny! Uśmiałam się do łez, ponieważ humor to jest jedna z najbardziej charakterystycznych cech tej serii. Twórcy "Epoki Lodowcowej" nie zawiedli mnie i tym razem, a zarazem dali nadzieję na kolejne filmy z naszymi ulubionymi bohaterami. 

Miałam wczoraj okazję być na wspólnym śpiewaniu (nie)zakazanych piosenek powstańczych z całą Warszawą, które odbywało się na placu Piłsudskiego, obok grobu Nieznanego Żołnierza. Już na wejściu każdy uczestnik dostał darmową gazetkę z artykułem na temat Powstania oraz śpiewnik z dziewiętnastoma utworami śpiewanymi przez powstańców podczas sześćdziesięciu trzech dni chwały. Niektóre powstały parę lat wcześniej, a inne podczas samego Powstania Warszawskiego. Imprezę prowadził Maciej Orłoś, opowiadając nam ciekawe szczegóły genezy niektórych ze śpiewanych piosenek.